Разговор со Ивана Хаџиевска: Многу делови од женската историја се избирашни од културната меморија

Женската историја како дисциплина прилично доцна се јавува во нучната историја и историографија и претставува еден обид истражувачките и истражувачите да се спротивстават на нешто што би можеле да го наречеме епистемолошка неправда во однос на знаењата, познавањата и еден цел корпус на теми кој досега биле разгледувани низ призмата на патријахлниот историографски поглед, со тоа што би добиле една поширока слика за историските процеси, смета Ивана Хаџиевска, историчарка и независна истражувачка.

„На пример, првото женско списание „Македонка“, првата печатена публикација уредувана од жени и посветена на проблемите на жените во Македонија, за време на Втората светска војна и по создавањето на државата, заради политиките на меморија предизвикале тоа да не е дел од тнр мастер наративи, иако според мене, станува збор за многу важно и можеби клучно списание од каде може да се учат историските искуства на жените и воопшто на населението“, вели Хаџиевска за Утрински брифинг.

Според неа кон темите од женската историја не треба да се пристапува со романтизација и реликтност, бидејќи на тој начин не може да се стекне целосна слика за процесите.

„На пример во периодот помеѓу двете светски војни, на територијата на Македонија постоеле женски организации со комунистички предзнак кои подоцна се слеале во Антифашистичкиот фронт на жените (АФЖ), но и редица други буржоаски и националистички во тогашен контекст, коишто се во постојан идеолошки флукс. Па имаме од српски мисионерки, патриотки и националистки како „Коло српских сестара“ и други хуманитарни мисии каде жените имале висока дејствителност, па до женски работнички организации во Скопје и Битола со класен предзнак наречени потребителни задруги и сите тие соработувале до одреден степен“, додава Хаџиевска.