? Станислав Петковски: Надежта е антипод на ентузијазмот, кога ентузијазмот ќе умре, тогаш се запаѓа во летаргија – од „заробена држава“ до „заробена надеж“
Има една честа поговорка – Надежта последна умира. Кај нас таа умре. Имено, кога имате еден климакс на народно незадоволство кое беше проткаено со една цивилна, граѓанска еуфорија, каде што после долга низа на години на некој вид на автократско раководење народот се ослободи да каже да покаже.
-Ме импресионираше движењето Шарена револуција, не во сите сегменти но во огромен дел, особено ме поттикна што многу луѓе од градов секоја вечер шетаа и никој не прашуваше од која партија е , кој етникум и мислам дека тоа беше една последен романтичен апел за правда за ред, изјави во Утрински брифинг, специјалистот по клиничка психологија Станислав Петковски.
-Токму заради падот на тој ентузијазам сега имаме држава со заробена надеж. И излезноста од 50% претставува апатија кај гласачите. За жал таа апатија им одговара на оние што сакаат да дојдат на власт заради тоа што кога човек е во апатија тој е во регресија и можеби ќе испрати порака која ништои не значи и не предизвикува промена туку граѓаните кои апатично не излегле на гласање тие пратиле порака која нема да произведе посакува промени, што значи дека тие се откажале нешто да променат во државата.
-Сум разговарал и со средновечни луѓе кои велат дека порано не биле за одење од државата а сега тоа во прва прилика би го направиле. ВО овие ситуации гледаш дека луѓето изгубиле секаква надеж, вели Петковски.
Надежта е антипод на ентузијазмот. И ако се верува тој се покачува. Кај нас во последно време немаме ни ентузијазам ни надеж. За среќа поединци се уште го одржуваат, но за жал сега во државата нема таква атмосфера. Ентузијазмот раѓа еден аспект на посакување на промени. Кога човек сака промени тој е подготвен да ризикува, да се вложува, но кога ентузијазмот ќе умре, тогаш се запаѓа во летаргија и после некое време од таа летаргија почнува да се префрлува на некои стабилни, свои психолошки системи кои обично, некои луѓе реградираат до ниво на детство каде што губат некој вид на одговорност и се прешуштаат некој друг да ги води.
-Водењето само по себе е менаџирање. ВО фамилијата тоа е родителството. Значи било кое менаџирање и водење е аспект на културален родител кој врши трансмисија на менталитетот и на начинот на кој родителите ќе ги поодигаат своите деца, изјави Петковски.
Целиот разговор со специјалистот по клиничка психологија Станислав Петковски, погледнете го во видеото